The Wave, Antelope Canyon, Monument Valley

Hier zijn we weer met een berichtje vanuit de United States van Amerika. We hebben weer vanalles meegemaakt sinds ons vorige mailtje. Het was onze eerste nacht aan het (kunstmatige) stuwmeer Lake Powell. We wisten al dat het overdag warm is daar (41 graden), maar dat het ’s nachts ook nog zo ontzettend warm zou zijn daar hadden we nog geen rekening mee gehouden. Volgens weather.com is het niet onder de 26 graden geweest. Nou… voor ons voelde het als 35, minimaal! Om 6 uur waren we uit de tent gedreven, en bleek de halve camping ook al wakker te zijn. En dat we heel de tent open hadden gehad ’s nachts. Maar gauw een enorm Amerikaans stokbrood gesmeerd, en rijkelijk belegd, even met de Nederlandse mensen gebuurd die we tijdens de hike in de Grand Canyon ook al tegen gekomen waren. En toen op pad. Een half uurtje snelweg en daarna een half uurtje dirt-road (zeg maar hobbel de bobbel in het kwadraat). Daar geparkeerd op een stukkie zand, ons goed ingesmeerd, brood en meer dan 5 liter water in de tas en gewapend met 3 fotocamera’s gingen we op pad. Het eerste stuk verliep soepel. De toch was door een bizar landschap (super mooi) maar het werd toch steeds zwaarder en zwaarder. Dit kwam vooral doordat het nogal omhoog liep, en we regelmatig door los zand moesten klossen terwijl de zon ongenadig op ons bleef bakken. Het was immers tegen tienen toen we aan onze tocht begonnen en tegen twaalven begonnen aan het laatste “klimmetje”. Stijl omhoog door los zand. Voor deze laatste klim nog gauw even een appelkoek plus een sloot water erin en omhoog! Eenmaal boven was de drang naar eten en drinken groter dan de roep van het landschap om vastgelegd te worden op de gevoelige plaat. En warempel, het eerste wat we zien is nog nét een laatste richteltje schaduw. 10 minuten later verkast naar een volgend stukje schaduw. En toen maar s foto’s gemaakt. Schitterend! We zijn er in totaal een uurtje geweest, en niemand te zien verder. (we waren ook als laatste aangekomen omdat we The Wave volledig in het zonlicht wilden kunnen fotograferen, en dan moet je rond 12 uur daar zijn) Toen werd het toch tijd om terug te gaan. Na nog geen kwartier onderweg zien we een enorme onweerswolk achter ons verschijnen. Dus het tempo werd verhoogd. Na nog eens drie kwartier ploeteren kwamen we bij een groepje van 4 mensen waar er eentje van op de grond zat, totaal uitgeput. Ze verzekerden ons ervan dat alles goed kwam, dus zijn we weer verder gegaan. Gelukkig was de onweerswolk nog niet dichterbij gekomen, maar zater wij er zelf wel hartstikke doorheen. Gelukkig hadden we nog maar 3 van de 5 liter water op. Gelukkig werd onze zoektocht naar herkenningspunten gemakkelijker gemaakt omdat we nu de torentjes van op elkaar gestapelde stenen konden volgen. Na een klimmetje over “little saddle” zouden we het zwaarste deel gehad moeten hebben. Helaas hebben we waarschijnlijk de verkeerde voetstappen gevolgd, en zijn een hele tijd verkeerd gelopen, dwars op de route die we moesten hebben. Dit gevoel kregen we zelf uiteindelijk ook, en zijn we een berg van los zand over geklommen. Hier werd het landschap iets herkenbaarder, en zijn we in die richting blijven doorploeteren door het losse zand. Wat waren we blij dat we het juiste pad weer hadden gevonden, en dat de onweerswolk achter de bergen was gebleven. Nog een laatste stuk ploeteren (zo voelde het echt, terwijl dit toch relatief het makkelijkste stuk was kwamen we helemaal kapot bij de auto aan) Eerst de airco maar s aangezet, een hele fles cola leeggedronken als afwisseling van het water, schoenen uit en afkoelen. Na wat snoep gegeten te hebben voor de suikers en wat pringles voor het zout konden we weer dat 8,4 mijl lange zandpad af naar de camping. Hier zijn we eerst maar eens het zwembad van het nabijgelegen resort in gedoken (heerlijk verfrissend). En na het eten lekker naar bed. De volgende ochtend lekker uitgeslapen (zeker tot half 8), alle foto’s eens op de laptop gezet, gedouched, naar huis gebeld via skype (of een poging tot) en toen naar Antilope Canyon. Deze spleet in de rotsen is zeer fotogeniek. Uiteraard waren we hier ook weer op het ideale tijdstip om dit mooi spel van licht vast te leggen. Hierna zijn we doorgereden naar Monument Valley. Bij de western-liefhebbers zeer bekend hebben we gelezen door de uitspringende rode rotspunten in het vlakke landschap. Hier konden we zelf met de auto rondrijden over een 17 mijl lange dirt-road. Hier mocht Mieke haar offroad vaardigheden tentoonspreiden. Dat ging haar zomaar goed af, berg op en berg af over dat met rotsen bezaaide zandpad. Na anderhalf uur rijden waren we weer terug bij het beginpunt.
Op naar Goosenecks State Park. Hier zou een (gratis) camping zijn waar we zouden gaan overnachten. Na even gereden te hebben kwamen we bij het punt aan. Twee prachtige bochten in de rivier, maar er leek absoluut geen camping te zijn. Wat bleek, je mocht daar je tent gewoon neergooien en je zag maar. Dus, even staan twijfelen en toen eerst maar naar het nabij gelegen miniplaatsje Mexican Hat gereden (vernoemd naar een rots). Hier hadden we de tank maar weer eens volgegooid en zijn lekker uit eten gegaan bij het enige restaurant in dit plaatsje. Het was echt een superleuk restaurantje. Een echt steakhouse waarbij de schommelende bbq gebruikt werd om enorme stukken vlees te grillen. Na heerlijk gegeten te hebben (en ook nog eens gezond met alle salade en bonen erbij) gingen we weer naar Goosenecks om de tent op te gooien. Een kwartier later lagen we dan ook in de tent. Na drie uur te hebben liggen zweten en minimale slaap hoorden we een licht gerommel. Na wat overleg waren we ervan overtuigd dat dit onweer was in de verte. Meteen voelden wij ons niet meer comfortabel aangezien we op een hoge vlakte waren waarbij alleen een camper (eentje) maar een hoger punt was. Na overleg alles weer ingepakt (duurde maar 5 minuten) en zijn verder gereden naar onze volgende halte Natural Bridges (1 uurtje rijden). Deze route was op zich noemenswaardig. We reden in de middle of nowhere (geen enkele auto oid tegengekomen) en na 10 minuten rijden ging de snelweg over in zandpad (welke in haarspeldbochten de berg op ging). Dit ging enkele mijlen zo door en toen werd het weer asfalt, maar wel midden in een koeienranch. Erg bijzonder dus! Toen we bij natural bridges aankwamen lag daar een mooie camping, maar helaas…. VOL. Borden goed gelezen (kon immers niemand meer vragen aangezien het al 2 uur ’s nachts was) en toen op zoek gegaan naar de overflow camping. Toen dit niks bleek te zijn hebben we gewoon op een parkeerplaats de stoelen achterover gegooid en zijn gaan slapen.
Vanochtend verrassend genoeg lekker uitgeslapen (tot een uur of 8, toen werd het pas warm) en weer naar Natural bridges gegaan. Hier de 3 natuurlijke bruggen bewonderd en gefotografeerd (dit was vrij snel gebeurt aangezien er een rondweg door het park liep). Nu zijn we onderweg naar Canyonlands en in een of ander dorpje genaamd Blanding beland. We zijn er al achter dat als er gratis internet is, dit onbeveiligd is. Dus we hebben nu de auto even naast een hotel geparkeerd en dit mailtje verstuurd.