Tongariro Alpine Crossing

Hallo allemaal,

Vandaag hebben we de Tongariro Alpine Crossing gedaan. Poe ee, we zijn er nog steeds moe van! Vanochtend een heerlijk stevig ontbijt gekregen hier bij de lodge, en daarna om half 9 weggebracht naar het begin van de Crossing. 7,5 uur later (en voor ons 19,4 km verder) zouden ze ons aan de andere kant van de Tongariro weer ophalen. Het weer zag er goed uit, alleen rond de besneeuwde top hingen nog wat wolken. Met een beetje geluk zouden die nog wegwaaien.

Op aanraden van de eigenaresse van de lodge zijn we rustig aan de tocht begonnen, zodat de wolken de kans kregen om weg te trekken. Na een halve kilometer ging ons vest al uit (de handschoenen zijn sowieso in de tas gebleven), weer een halve kilometer later ging ook de jas uit, een kilometer toch de jas maar weer aan want het waaide toch wel koud, even later de rits van de jas maar open, want het ging wat omhoog en daar krijg je het toch wel warm van. Jullie snappen het idee, de kleding wisselde nogal. Het begin van de tocht volgden we een stroompje bergop door ontzettend mooi lava-landschap. Soms een beetje klauteren en soms over een vlonder-pad, maar heel erg goed te doen. Na 4 km kwamen we bij het punt Soda Spring. Vanaf hier werd het anders… Het pad slingerde met veel trappetjes richting de eerst bergtop. Dit was wel even puffen zeg, in de volle zon nog wel! Gelukkig konden we de klim regelmatig even onderbreken voor een fotootje of één van de lekkere dingen die in ons lunchpakket zaten die we vanuit de lodge meegekregen hadden. Toen we tot aan South Crater geklommen hadden mochten we een vlakker stuk oversteken, maar was het ploeteren door de sneeuw (bergtop he). Aan de rechterkant van ons hadden we steeds een kei mooi uitzicht op de top van Mount Doom (uit Lord of the Rings). Daarna weer verder omhoog langs de krater-rand tot we bij Red Crater kwamen op een hoogte van 1900 meter. Oftewel: 800 meter geklommen. Hier was het even wat vlakker, en omdat het ondertussen half 1 was hebben we hier onze sandwich opgegeten. Gelukkig mochten we hierna naar beneden. Tussen de bergtoppen lagen een paar prachtige meren en nog heel veel sneeuw. Na 11 km lieten we de bergtoppen achter ons, en konden we over een kronkelend pad naar beneden. Na 2 km hadden we het hier eigenlijk wel mee gehad want er was niet zoveel te zien dan wat lage bosjes om ons heen. We moesten alleen nog wel 6,5 km bergafwaards lopen. (in totaal moesten we namelijk 1100 meter dalen) Wij Nederlanders zijn zoiets niet gewend, dus moesten de laatste kilometers toch wel op karakter gelopen worden…

Eenmaal in het hotel konden we lekker genieten van een jacuzzi om onze zere benen wat te verwennen. Daarna stond er ook nog eens een heerlijke maaltijd voor ons klaar dus eigenlijk hebben we het zo slecht nog niet.

Hoewel vermoeiend was deze toch echt super gaaf. De foto’s spreken wel voor zich.