Bolivia

Hóla!

Hier zijn we weer met een verslagje van ons reilen en zeilen. Tegen de tijd dat we dit online zetten is het al weer oud nieuws, want vandaag zijn we Bolivia in gegaan! ’s Ochtends eerst alle spullen weer in de backpack gekregen en een lekker ontbijtje gehad. Daarna met al onze spullen op de rug naar het reisbureautje om met de bus richting de Boliviaanse grens te gaan. In de bus ontmoetten we ook de 6 andere reisgenoten voor de komende 4 dagen. Een Spaans stelletje (erg makkelijk voor het vertalen), een stelletje uit Canada, een jongen uit Ierland en een meisje uit Engeland. Het is een kleine groep, en meteen erg gezellig. Na een uurtje rijden komen we aan bij de Boliviaanse grens. De weg is ondertussen een zandpad geworden, en het grenswachtershuisje is een klein vierkant gebouwtje midden in de desert. Na een ontbijtje en een stempel in het paspoort kunnen we onze spullen overladen naar een 4x4 Toyota jeep. De groep wordt in 2x vier personen verdeeld, en wij zitten met het Spaanse stel in de jeep, samen met de Boliviaanse chauffeur Max. De 4x4 jeeps zijn ook wel nodig, want in Bolivia hebben we nog geen enkel stuk asfalt of stenen weg gezien. We gaan dus met een lekker gangetje over de uitgestrekte zandvlakten, waar sporen staan zover je kunt zien. Onderweg stoppen we een aantal keer bij bv Laguna Blanca en Laguna Verde. Een meer dat helemaal wit ziet van het zout, of groen van een of ander mineraal. In elk meer zitten flamingo’s die natuurlijk uitgebreid op de foto moeten. Onderweg wordt nog even tussen neus en lippen door verteld dat we ondertussen op 5000 meter hoogte zitten. Net daarna stoppen we in de krater van een vulkaan waar we wat rond kunnen lopen tussen de sterk ruikende “rook” pluimen. Het waait alleen zo hard dat iedereen zo snel mogelijk weer in de jeep zit. Die wind maakt dat het lastig is met kleding. In de jeep is het kei warm door de zon die recht boven ons staat. Uit de auto zorgt de wind er voor dat je zeker 5 lagen kleding aan wilt hebben. Na een paar uur rijden over de zandvlakten komen we aan bij ons hotel. Het stelt niet veel voor, maar het is er droog (het regent hier toch nooit volgens mij) en belangrijker, uit de wind. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, en de lunch gegeten gaat we weer op pad naar Laguna Roja dat vlakbij is. Dit meer is diep rood gekleurd en zit weer vol met flamingo’s. Hier mogen we ons een uurtje vermaken in dit prachtige landschap. ’s Avonds terug in het hotel krijgen we nog een diner met groentesoep en pasta. We gaan al vroeg naar bed en we stoppen ons goed in want het is ondertussen behoorlijk koud geworden in het hotel. Dit houdt in, met de slaapzak onder 5 dekens van het hotel en thermo ondergoed aan. Ondanks dat de temperatuur richting de 0 graden gaat, hebben we het lekker warm.

De volgende ochtend gaan we om half 8 weer in de Toyota. We horen dat de jeep een 20 jaar oude tweedehands auto is. Dit is het enige type jeep dat het een tijdje uithoudt in de woestijn hier. Eerst gaan we op weg naar de Stone Tree. Dit is een stuk rots wat door wind erosie zo gevormd is dat het op een enigszins op een boom lijkt. Onderweg stoppen we weer een paar keer bij een mooie laguna met flamingo’s. Rond de middag hebben we lunch uit de achterkant van de jeep bij één van de prachtige lagunas. Hierna gaan we nog een tijdje echt off-road over een smal pad door een ravijn vol met stenen en ijs. Dit deel van de route noemt de chauffeur Camino Tum Tum (hobbel hobbel pad). Na een hele tijd komen we uit op een heuse weg, wat de internationale route naar Chili. Hier gaan we na 5 minuten alweer vanaf om een bizar landschap in te rijden dat heel erg lijkt op hetgene dat we gezien hebben bij the Wave in Arizona. Hier wandelen we een half uurtje rond, en genieten van het uitzicht op een vulkaan die half op Chileens grondgebied staat. Het laatste deel van onze route rijden we over een enorme witte vlakte. Ons wordt verteld dat dit geen zout is, maar iets anders waarvan we de naam niet kunnen onthouden. Het eindpunt van de route is het dorpje San Juan. We slapen hier in een heus zouthotel. De muren zijn gemaakt van stukken zout die uit de rotsen zijn gehakt, en op de grond ligt een dikke laag los zout. Het mooie is wel dat we hier een lekker warme douche kunnen nemen. Het diner zal ook wel smaken, want ze zijn ons zojuist komen vertellen dat het menu bestaat uit frietjes met gegrild lama vlees. Morgen kunnen we vertellen over onze avonturen op de zoutvlakte van Uyuni.

De 3e dag van onze trip was naar de zoutvlakte van Uyuni. Hier was het uiteindelijk allemaal om te doen deze trip! Om even een indruk te geven, dit is een zoutvlakte van 220km lang en 85km breed (komt aardig in de buurt van NL dus).
We moesten vroeg uit bed want we zouden de zonsopkomst boven de zoutvlakte gaan zien (en die was nog een uur rijden). We waren keurig op tijd voor de zonsopkomst en diverse blije foto’s later gingen we weer op pad. We kwamen bij een soort “eiland” middenin de zoutvlakte. Dit eiland stond vol met cactussen. Echt heel gaaf. We moesten wel een stukje klimmen om boven te komen. Wat duidelijk opviel is dat we inmiddels gewend waren aan de hoogte van ca 4.000 meter, alles ging een stuk soepeler dan een paar dagen ervoor. Nadat we dit eilandje goed verkend hadden zat Max al te wachten met ons ontbijtje. Heerlijk met warme chocomel en het steeds warmer wordende zonnetje werd het erg aangenaam. Daarna was het fotospeeltijd (zie foto’s). Zo’n zoutvlakte creëert toch leuke omstandigheden! Als laatste op de dag hadden we nog op het programma staan om naar het treinenkerkhof te gaan. Echt een bizarre plek met allemaal oude afgedankte stoomtreinen (en als je als trein wordt afgedankt in Bolivia, dan ben je echt afgedankt….).
Uiteindelijk zat de siteseeing tour erop en werden we door Max naar Uyuni gereden. Hier moesten we nog ruim 2 uur zien vol te maken en er was werkelijk niks te doen. Samen met onze Spaanse vrienden José en Mara gingen we slenterend door de stad en uiteindelijk hadden zij wat mensen aangesproken waar we goed konden eten. We kwamen bij een restaurantje (als je het al zo mag noemen) waar ze een vast menu hadden. Eerst een soep, toen rijst met kip en sla en nog een klein fruithapje erbij. We moesten vervolgens het noemenswaardige bedrag van 3,20 EUR afrekenen voor ons samen inclusief het drinken. Ze was dus erg blij met de fooi van 50 cent. Echt bizar. Na nog wat inkopen gedaan te hebben gingen we terug naar het reisbureau en hier werd van jeep gewisseld (kennelijk had die van ons problemen) en kregen we een nieuwe chauffeur erbij. De siteseeing tour was voorbij en we gingen nog 3 uur rijden naar ons hotel. Er was verteld dat dit heel basic zou zijn, dus als je je daar op instelt valt het wel weer mee. Wel was dit de eerste keer in ons leven dat we in een hotel sliepen wat nog niet af was (we sliepen op de begane grond en de eerste verdieping werd nog gebouwd). Dus dat hebben we ook weer meegemaakt. ’s Avonds nog lekker gegeten, gekletst en vroeg naar bed.
Vanochtend was het om 4 uur opstaan want om half 5 moesten we weer in de auto richting de Chileense grens. Om 12u waren we weer terug in San Pedro en gelukkig konden we al inchecken in ons gezellige hostelletje.
Vanavond gaan we nog uit eten met onze nieuwe Spaanse vrienden (ideaal…. ze wonen in Sevilla…. raad eens waar wij volgend jaar een weekend naartoe gaan) en dat was het dan wel weer.